Неараманскі стыль
Неараманскі стыль — плынь у архітэктуры канца XIX — пачатку XX стст., заснаваная на ідэі адраджэння раманскай архітэктуры XI—XII стст.
Будынкам у гэтым стылі ўласцівы круглыя аркі, паўцыркулярныя аркі на вокнах і гарызантальныя мураваныя шэрагі. У адрозненні ад гістарычнага раманскага стылю, неараманскія архітэктурныя помнікі схіляюцца да спрашчэння дэкаратыўны элементаў, у прыватнасці, арак і акон. У канцы XIX — пачатку XX стст. у Злучаных Штатах у гэтым стылі будаваліся шматлікія ўніверсітэцкія інтэрнаты. Найбольш вядомыя прыклады можна знайсці ў Каліфарнійскім універсітэце ў Лос-Анджэлесе і ва ўніверсітэце Паўднёвай Каліфорніі. Неараманскі стыль шырока выкарыстоўваўся пры будаўніцтве цэркваў, і, зрэдку, сінагог.
Найвыдатнейшым амерыканскім архітэктарам, які працаваў у неараманскім стылі быў Генры Гобсан Рычардсан. Яго дзейнасць дала пачатак асаблівай неараманскай плыні ў Амерыцы, якую ў яго гонар назвалі «неараманскім стылем Рычардсана» («Richardsonian Romanesque»).
Ранняй разнавіднасцю неараманскага стылю 1830-х гг. з’яўляўся шырока распаўсюджаны ў Германіі «стыль круглых арак» («Rundbogenstil»).
На працягу XIX ст., архітэктурныя формы, у якіх будаваліся англіканскія цэрквы, залежалі ад веравызнання пэўных рэлігійных абшчын. Тады, калі высокія англіканскія цэрквы, пад уплывам Оксфардскага руху, будаваліся ў неагатычным стылі, то тагачасныя нізкія і шырокія цэрквы звычайна будаваліся ў неараманскім стылі.
Спасылкі
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Неараманскі стыль
Архітэктурныя стылі
Мастацкія кірункі
Неараманскі стыль