Монафізіцтва (ад стар.-грэч. Μόνος — «толькі адзін, адзіны» + φύσις — «прырода, існасць»), або Еўціхіянства, — хрысталагічная дактрына ў хрысціянстве, якая пастулюе наяўнасць толькі адной, адзінай Боскай прыроды (натуры) у Ісусе Хрысце і адхіляе яго сапраўднае чалавецтва. Прыпісваецца аўтарству канстанцінопальскага архімандрыта Яўціхія (каля 378—454).
Яўціхію, як стваральніку монафізіцтва, прыпісваецца думка, што чалавечая прырода Хрыста, якая ўспрымалася Ім ад Маці, растварылася ў чароўнай прыродзе як кропля мёду ў акіяне і страціла сваё быццё. Такім чынам, прызнанне Ісуса Хрыста толькі Богам і непрызнанне ў ім чалавецтва ўяўляе монафізіцтвам як адну з форм дакетызму. Менавіта таму на працягу некалькіх стагоддзяў Яўціхій анафематстваваўся ў шэрагу іншых вядомых ерэсіярх-докетов. Такі анафематизм захаваўся, у прыватнасці ў «Вызнанне веры» Каталікоса ААЦ Абрагама I Ахбатанеци (607—615): «Анафематствуем Манеса, і Маркіоні, і Бардесана, і Яўціхіеў, якія казалі, што Сын Божы зьявіўся ў свеце прывідна, паводле падабенства і нібыта, і ня ёсць ісціна ўспрыняў цела і душу ад Святой Панны і Багародзіцы».
Пры тым, што Еўціхій быў асуджаны за ерась Канстанцінопальскім саборам у 448 годзе, найменне прыпісваецца яму докетической ерасі монафізіцтва упершыню з’яўляецца толькі ў канцы VII стагоддзя, у палемічных працах Анастасія Сынаітам і папулярызуецца Іаанам Дамаскінам.
Манафізіцтва, як вучэнне якое адмаўляе сапраўднае чалавецтва Езуса Хрыстуса і пачытае яго толькі Богам, ня вызнаецца ніводнай гістарычнай царквой. Гэта значыць, шта гэта вучэнне прызнаецца ерассю і адпрэчваецца усімі без выключэння традыцыйнымі хрысціянскімі канфесіямі, як Халкідонскага багаслоўскай традыцыі (Каталіцкай, Праваслаўнай, пераважнай большасцю Протестантскиx цэркваў), так і традыцый нехалкідонскіх (старажытнаўсходнія цэрквы).