Лімітава дапушчальны скід (ЛДС), колькасць рэчыва ў сцёкавых водах, максімальна дапушчальнае да адвядзення з усталяваным рэжымам у дадзеным пункце воднага аб’екта ў адзінку часу з мэтай забеспячэння нормаў якасці вады ў кантрольным пункце.
ЛДС — мяжа па выдатку сцёкавых вод і канцэнтрацыі ўтрымоўваючыхся ў іх прымешак — усталёўваецца з улікам лімітава дапушчальных канцэнтрацый рэчываў у месцах водакарыстання (у залежнасці ад віду водакарыстання), якая асімілюе здольнасці воднага аб’екта, перспектыў развіцця рэгіёна і аптымальнага размеркавання масы сбрасываемых рэчываў паміж водакарыстальнікамі, што скідаюць сцёкавыя воды.
ЛДС усталёўваюцца для кожнай крыніцы забруджвання і кожнага віду прымешкі з улікам іх камбінаванага дзеяння. У аснове вызначэння ЛДС ляжыць методыка разліку канцэнтрацый забруджвальных рэчываў, ствараемых крыніцай у кантрольных пунктах — разліковых створах — з улікам развядзення, унёску іншых крыніц, перспектыў развіцця (праектаваныя крыніцы) і г.д.
Агульны прынцып усталявання ЛДС — велічыня ЛДС павінна гарантаваць дасягненне ўсталяваных нормаў якасці вады (санітарных і рыбагаспадарчых) пры найгоршых умовах для развядзення ў водным аб’екце.
Пры скідзе сцёкавых вод ці іншых відах гаспадарчай дзеяльнасці, якія ўплываюць на стан водных аб’ектаў, выкарыстоўваемых для гаспадарча-пітных і культурна-побытавых мэт, нормы якасці павярхоўных вод (ці іх прыродны склад і ўласцівасці ў выпадку прыроднага перавышэння гэтых нормаў) павінны вытрымлівацца на вадацёках, пачынаючы са створу, размешчанага ў адным кіламетры вышэй бліжэйшага па плыні пункта водакарыстання (водазабор для гаспадарча-пітнага водазабеспячэння, месцы купання, арганізаванага адпачынку, тэрыторыя населенага пункта і г.д.) аж да самага месца водакарыстання, а на вадаёмах — на акваторыі ў радыусе аднаго кіламетру ад пункта водакарыстання. Найблізкія пункты водакарыстання вызначаюцца органамі санітарна-эпідэміялагічнай службы.
Пры скідзе сцёкавых вод ці іншых выглядах гаспадарчай дзеяльнасці, якія ўплываюць на стан рыбагаспадарчых вадацёкаў і вадаёмаў, нормы якасці павярхоўных вод (ці іх прыродны склад і ўласцівасці ў выпадку прыроднага перавышэння гэтых нормаў) павінны выконвацца на працягу ўсяго ўчастку водакарыстання, пачынаючы з кантрольнага створу, вызначанага ў кожным пэўным выпадку органамі МПР, але не далей, чым 500 м ад месца скіду сцёкавых вод ці размяшчэння іншых крыніц забруджвання павярхоўных вод (месцаў здабычы карысных выкапняў, ажыццяўленні прац на водным аб’екце і да т.п.).
Для скідаў сцёкавых вод у чарце населенага пункта ў адпаведнасці з «Правіламі аховы павярхоўных вод» ЛДС усталёўваюцца, зыходзячы з аднясення нарматыўных патрабаванняў да саміх сцёкавых вод. Пры гэтым варта кіравацца тым, што выкарыстанне водных аб’ектаў у чарце населеных месцаў адносіцца да катэгорыі камунальна-побытавага водакарыстання.
У выпадку, калі значэнні ПДС па аб’ектыўных чынніках не могуць быць дасягнуты, для такіх прадпрыемстваў усталёўваюцца часова ўзгодненыя скіды шкодных рэчываў (ЧУС) і ўводзіцца паэтапнае зніжэнне паказчыкаў скідаў шкодных рэчываў да значэнняў, якія забяспечваюць выкананне ЛДС.
Тэмы гэтай старонкі (2):