Капішча — старажытнаславянскае слова, якім пазначаецца прастора паганскага храма, размешчаная за алтаром, і прызначаная для ўсталёўкі капей (статуй, якія сімвалізуюць багоў) або іншых сакральных прадметаў.
У класічны перыяд капішча аддзялялася ад требішча (пляцоўкі перад алтаром) сакральнай заслонай (у Арконскім храме гэта былі цяжкія дывановыя фіранкі, у сучасным храме Ясукуні — лёгкая рассоўная сценка). Аднак, як паказалі раскопкі на гары Багіт, заслона ўсталёўвалася не ўсюды. Пасля пачатку ганенняў на язычнікаў у славян заслону выкарыстоўвалі рэдка.
У храмах антычнай Грэцыі і Рыма, а таксама ў этрускай традыцыі капішча замяняецца цэламі — спецыяльна пабудаванымі крытымі памяшканнямі.
У капішча мае доступ толькі жрэц і яго памочнікі.
Калі алтар сумяшчаецца з ахвярнікам (так было ў антычным свеце і ў некаторых семітаў), ён размяшчаецца пад адкрытым небам, інакш ён можа знаходзіцца пад агульнай дахам з капішчам («закрытыя» храмы Скандынавіі).
У аўраамічных рэлігіях капішчу адпавядаюць «святая святых» (іўдаізм), «алтар» (праваслаўе), «прэсвітэрый» (каталіцызм).