Дзмітрый Віктаравіч Палешка (7 лютага 1907, Кіеў — 15 жніўня 1996) — беларускі вучоны ў галіне інфекцыйных хвароб, заслужаны дзеяч навукі Беларусі, удзельнік савецка-фінляндскай вайны, Вялікай Айчыннай вайны.
Нарадзіўся 7 лютага 1907 года ў Кіеве.
Працаваў у Севастопальскім ваенным порце. У 1926 годзе пасля заканчэння сярэдняй школы паступіў на медыцынскі факультэт Паўночна-Каўказскага ўніверсітэта ў г. Растоў-на-Доне, які скончыў у 1931 годзе. З 1937 года з’яўляўся клінічным ардынатарам, а потым аспірантам кафедры інфекцыйных хвароб Ленінградскага інстытута ўдасканалення ўрачоў імя С. М. Кірава. У час савецка-фінскай вайны быў урачом стралковага батальёна, а ў перыяд Вялікай Айчыннай вайны — начальнікам аддзяленняў інфекцыйных шпіталяў у Ленінградзе, Эстоніі. Пасля дэмабілізацыі ў 1946 годзе займаў пасаду асістэнта кафедры інфекцыйных хвароб Ленінградскага інстытута ўдасканалення ўрачоў.
У 1962—1982 гадах займаў пасаду загадчыка кафедры інфекцыйных хвароб Мінскага медыцынскага інстытута, адначасова быў галоўным інфекцыяністам Міністэрства аховы здароўя БССР (1962—1981). У 1963 годзе яму прысвоена вучонае званне прафесара. У 1982—1986 гадах з’яўляўся прафесарам-кансультантам кафедры.
Памёр 15 жніўня 1996 года ў Мінску. Пахаваны ў Мінску на Паўночных могілках.
Навуковыя даследаванні Д. В. Палешкі прысвечаны клініцы, дыягностыцы, лячэнню інфекцыйных хвароб у чалавека і жывёл. Многа ўвагі ён надаваў вывучэнню інструментальных метадаў дыягностыкі дызентэрыі і патагенезу брушнога тыфу. Значны ўклад унёс у распрацоўку біяхімічных асноў патагенезу кішэчных і менінгакокавых інфекцый, віруснага гепатыту і іншых захворванняў. Распрацоўка тэстаў ранняй дыягностыкі і своечасовая патагенетычная тэрапія менінгакокавай інфекцыі садзейнічалі рэзкаму зніжэнню захворвання і лятальнасці. Вучоны актыўна ўкараняў у клінічную практыку рэктараманаскапію. Склаў атлас даных рэктараманаскапіі пры протазойных калітах. Удасканальванне метадаў дыягностыкі кішэчных інфекцый дазволіла выявіць у Беларусі новыя захворванні, у тым ліку іерсініёз. Вучонаму належыць больш за 200 навуковых прац. Яго манаграфія «Ректороманоскопия при бактериальной дизентерии у взрослых и детей» (разам з А. С. Паляковай, 1955) удастоена прэміі рэдакцыі «Опыт советской медицины в Великой Отечественной войне». Асобныя даследаванні В. Д. Палешка прысвяціў праблемам эпідэміялогіі («Некоторые вопросы эпидемиологии и ранней диагностики ботулизма в Белоруссии» (1969), «Некоторые особенности эпидемического процесса на современном этапе» (1971), «Справочник инфекциониста» (1987). Прымаў удзел у комплексным вывучэнні гемарагічнай ліхаманкі ў краіне («О геморрагической лихорадке в Белоруссии», у суаўтарстве, 1970), а таксама з’яўляўся галоўным рэдактарам зборніка навуковых прац «Острые кишечные инфекции в Белоруссии» (1980).
Вялікае месца ў навуковай дзейнасці Д. В. Палешкі займала педагагічная работа. Яго лекцыі заўсёды былі змястоўнымі, цікавымі і актуальнымі. З’яўляўся кіраўніком доктарскіх і кандыдацкіх дысертацый. Неаднаразова вучоны прымаў удзел у падрыхтоўцы і правядзенні рэспубліканскіх навуковых з’ездаў і канферэнцый. Шмат увагі Д. В. Палешка ўдзяляў грамадскай рабоце. Ён з’яўляўся намеснікам старшыні праўлення Рэспубліканскага навуковага таварыства інфекцыяністаў, членам праўлення Усесаюзнага навуковага таварыства інфекцыяністаў.
Узнагароджаны двума баявымі ордэнамі, медалямі, ганаровымі граматамі. У 1977 годзе прысвоена ганаровае званне заслужанага дзеяча навукі БССР.