Да канца XIX стагоддзя ў розных краінах для адліку геаграфічных даўгот выкарысталі свае ўласныя нацыянальныя нулявыя мерыдыяны, якія праходзяць, як правіла, праз цэнтральныя абсерваторыі гэтых краін. Так, у Англіі і ЗША нулявым лічыўся Грынвіцкі мерыдыян, у Францыі для гэтай мэты выкарыстоўваўся «парыжскі мерыдыян», у Расійскай імперыі — Пулкаўскі мерыдыян, і г. д. Па меры развіцця геадэзіі адсутнасць стандартнай сістэмы даўгот было прызнана міжнароднай астранамічнай супольнасцю няёмкім. У 1884 годзе на Міжнароднай мерыдыяна канферэнцыі ў Вашынгтоне за нуль-пункт адліку даўгот на ўсім зямным шары было прапанавана прыняць Грынвіцкі мерыдыян.