Біржа працы — спецыялізаванае месца, у якім ажыццяўляецца пасярэдніцтва паміж прадпрымальнікамі і беспрацоўнымі наёмнымі работнікамі(руск.) бел. або тымі, хто шукае новую працу. Звычайна біржа працы валодае базай дадзеных вакансій розных прадпрыемстваў і базай дадзеных суіскальнікаў працоўных месцаў.
Дзяржаўныя біржы працы, акрамя дапамогі ў пошуку працы, ажыццяўляюць агульнае вывучэнне попыту і прапановы працоўнай сілы(руск.) бел., падаюць інфармацыю аб патрэбных прафесіях, займаюцца прафесійнай арыентацыяй моладзі, вырабляюць ўлік беспрацоўных і выплачваюць фінансавую дапамогу(руск.) бел..
Біржа працы з’яўляецца пасрэдніцкім звяном паміж працадаўцамі і наёмнай рабочай сілай. На сучасным этапе біржа працы — як правіла, дзяржаўная структура, з дапамогай якой дзяржава аказвае ўплыў на рынак працы, рэгулюе праблемы працаўладкавання беспрацоўных і тых, хто жадае змяніць прафесію. Біржы працы рэгіструюць свабодную рабочую сілу, вывучаюць попыт на яе ў розных рэгіёнах краіны і свету, даюць інфармацыю аб тым, якія прафесіі і дзе патрэбны, ажыццяўляюць навучанне работнікаў новым прафесіям і прафесійную арыентацыю моладзі, a ў некаторых краінах выдаюць дапамогу па беспрацоўі.
Узніклі Біржы працы ў 1-й палове 19 стагоддзя ў Германіі і Вялікабрытаніі, затым y Францыі і іншых краінах. На пачатку 20 стагоддзя ў Вялікабрытаніі створана агульнанацыянальная Біржа працы. У Расіі з’явіліся на пачатку 20 ст. пры гарадскіх управах буйных прамысловых цэнтраў; дзейнічалі і платныя прыватныя пасрэдніцкія канторы. У 1918 дэкрзтам «Аб біржах працы» прыватныя бюро і канторы па найме рабочай сілы ліквідаваны і створаны бясплатныя Біржы працы (спынілі сваё існаванне ў сувязі з ліквідацыяй беспрацоўя ў 1930-я г.).
На Беларусі на сучасным этапе праблемы працаўладкавання вырашаюць дзяржаўныя цэнтры эанятасці.