wd wp Пошук: ⬜

Блакітніца ікар

Блакітніца ікар (Polyommatus icarus) — дзённы матылёк з сямейства блакітніц.

Даўжыня пярэдняга крыла імага — 13-17 мм.

Біялогія

У залежнасці ад шыраты, развіваецца ў двух-трох пакаленнях. На крайнім поўдні, напрыклад, у стэпавай зоне Украіны і на паўднёвым беразе Крыма магчыма развіццё чацвёртага. На поўдні Усходняй Еўропы імага сустракаюцца практычна бесперапынна з пачатку красавіка па кастрычнік. Самкі адкладаюць на верхні бок лісця розных травяністых раслін па 1 яйку, часам ля хвосцікаў маладога лісця, у вяршыні сцябла або ў похву лісця. Самкі часта адкладаюць яйкі на расліны каля мурашнікаў. Маладыя вусені перамяшчаюцца на ніжні бок ліста, аб’ядаюць лісце з краёў, затым знішчаюць ліставыя пласцінкі цалкам, кантактуюць з мурашкамі Lasius flavus, Lasius alienus, Lasius niger, Formica subrufa, Formica cinerea, Plagiolepis pygmaea, Myrmica lobicornis, Myrmica sabuleti. Зімуе вусень апошняй генерацыі, радзей кукалка. Зімуе на сцябле, ля аснавання расліны або ў падсцілцы. Акукліваецца ў раслінным ападзе або ў верхнім пласце глебы, акружаючы сябе друзлай сеткай з шаўкавіны. Часта мурашы заносяць кукалак у розныя расколіны або іншыя хованкі ў зямлі.

Кармавыя расліны

Anthyllis vulneraria, віды Astragalus, Coronilla varia, Fragaria vesca, віды Genista, Lotus corniculatus, віды Medicago, Melilotus, Onobrychis, Ononis, Sarothamnus scoparius, Trifolium pratense, Vicia cracca.

Час лёту

Красавік — 2-3 дэкады, май, чэрвень, ліпень, жнівень, верасень, кастрычнік — 1 дэкада.

Месца пражывання

Эўрыбіёнт. Лугі розных тыпаў, паляны, прасекі, ускрайкі лясоў, поласы адчужэння чыгунак і шашэйных дарог, пусткі, сады, паркі, урбанізаваныя тэрыторыі і г . д. На поўдні з’яўляецца масавым відам на люцэрнавых палях. На Кольскім паўвостраве назіраецца на лугавых супольнасцях каля населеных пунктаў.

Арэал

Знешнетрапічная Еўразія. Адсутнічае на Японскіх астравах. Сустракаецца па ўсёй тэрыторыі Амерыкі. Самы звычайны і масавы від сямейства. У паўночна-заходняй Афрыцы замяшчаецца на марфалагічна блізкі, але значна адрозны па малекулярна-генетычным маркёрам від Polyommatus celina (Austaut, 1879).

Заўвагі па сістэматыцы

Ва Усходняй Еўропе прадстаўлены намінатыўным падвідам. Разам з тыпавой сустракаецца форма icarinus, у якой на пярэднім крыле ў прыкаранёвай вобласці адсутнічаюць вочкі або кропкі. У 1999 годзе Б. В. Страдомскім і Ю. Г. Арзанавым былі апісаны «двайнікі» Polyommatus icarus — Polyommatus neglectus і Polyommatus elena. У якасці аснавання былі прапанаваны адрозненні ў будове геніталій абодвух палоў. У геніталіях самца elena лопасці ункуса падоўжаныя і звужаныя ў параўнанні з icarus, дарсальны край вінкулума выразна больш выпуклы. Эдэагус у elena слаба склератызаваны, сплясканы з бакоў, не мае перагіну ў базальнай чвэрці. Вяршыня поствагінальнай пласцінкі ў геніталіях самкі elena мае характэрныя ўчасткі склератызацыі, у той час як для icarus характэрна бязладнае размяшчэнне склератызаваных кропак. Наступныя малекулярна-генетычныя даследаванні таксама паказалі значнае адрозненне паміж icarus і elena (больш за 6, 5 %) у такой ядзернай паслядоўнасці ДНК, як internal transcribed spacer 2 — ITS 2. Што тычыцца neglectus, то гэты таксон быў зведзены ў сінонім да Polyommatus icarus.

Зноскі

Спасылкі