Айчызныя людзі, атчызныя людзі, отчычы, людзі непахожыя — катэгорыя залежных сялян у маёнтках феадалаў у Вялікім княстве Літоўскім у 15-18 ст.
Сяляне, якія з розных прычын страцілі права пераходу з маёнтка аднаго феадала на зямлю другога, адсюль і назва «непахожыя людзі», у дакументах 15-16 ст. называліся таксама «отчычамі», бо пераходзілі ў спадчыну («отчыну») разам з маёнткам ад бацькі да сына. Першае ўнармаванне статусу гэтай катэгорыі сялян адбылося ў Прывілеі Казіміра (1447). Паводле павіннасцяў падзяляліся на цяглых, чыншавых і інш.